Łowca Mroku
łowca
Dołączył: 26 Kwi 2006
Posty: 6
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Pią 21:32, 23 Cze 2006 Temat postu: bardziej naukowo popatrzmy na smoki |
|
|
Smoki to najbardziej rozwinięta rasa jaszczurek, dalece przewyższająca inne rozmiarami, inteligencją i czasem życia. Pięć głównych gatunków smoka, wyodrębnionych wedle kryteriów geograficznych, różni się znacznie habitatem, wyglądem i cyklem życiowym.
Są to: -smok europejski-, - smok bliskowschodni-, -smok srodkowowschodni-, -smok indyjski- oraz -smok orientalny-.
Smoki okresla się różnymi nazwami, często błędnymi jak wywerna, hydra i smok ognisty, posplicie też wąż latający i wąż skrzydlaty. Szczególne typy smoków to peluda, tarasque, guivre i gargulec oraz lindorm i lyndwyrm z Anglii. Inne kultury nadały własne nazwy, jak perskie musshussu i irlandzkie peist.
Na Zachodzie znamy głównie pospolitego smoka europejskiego (Draco magnificens) , czworonożne stworzenie o grubej, pokrytej łuskami skórze, orlich szponach, długim, falistym ogonie, gadzim pysku zwieńczonym parą rogów i skrzydlach nietoperza, wyrastających jako przedłużenie żeber tuż za przednimi łapami.
Smoki europejskie i bliskowschodnie prowadzą naziemny tryb życia, wysoko w odludnych gorach, choć są i wyjatki: np. smoki irlandzkie (D. magnificens goidelis) żyja wyłacznie w srodowisku wodnym. Według tradycji smoki zajmuja przestronne pieczary, połaczone ze swiatem zewnętrznym obszernym przejsciem. Wylot pieczary, choć dobrze ukryty nosi slady przejscia lokatora: bywa obity i przysmolony. Zrzucone przez smoka łuski tudzież kosci i ciała ofiar maja zascielać dno pieczary, prawdziwa wskazówka sa jednak smocze skarby i klejnoty, błyskajace w dobrze strzeżonym kacie.
Pospolite smoki europejskie (Draco magnificens) przesypiaja większosc częsc roku i nawet przebudzone, rzadko sa aktywne, gdyż koncentruja się na pilnowaniu kosztownosci.
Te niebezpieczne stwory wioda samotne życie, spotykajac się niezwykle żadko aby kopulować - a jest to zdarzenie wyjatkowo gwałtowne. Ciaża trwa około miesiaca, po czym samica składa 3-12 wielkich, skórzastych jaj (wielkosci strusich) ,którymi opiekuje się sama. Inkubacja trwa do roku w temp 50C a ojciec nie troszczy się o matkę wysiadujaca jaja. Smoki żywia się głownie krowami i owcami, lubia też mięso ludzkie, zwłaszcza delikatniejsze - dzieci i dziewczat. Zachodnie smoki znamy z używania nadobnych panien jako przynęty na nieroztropnych smiałków, których zjadaja ze smakiem dla urozmaicenia monotonnej skadinad diety z surowej wołowiny i baraniny.
Według swiadków polujace smoki stosuja podobne metody jak ptaki drapieżne, np. jastrzab czy sokół. Zwykle unosza się wysoko z pradami termicznymi, póki nie dojrza możliwego posiłku. Okrażywszy cel, smok składa akrzydla i pikuje w dół, by nabrać impetu przed ostatecznym atakiem. Blisko ziemi rozposciera skrzydla i wysuwa do przodu tylne łapy, blisko przednich, gotow chwycić nieszczęsna ofiarę. Zagłębia w jej ciele ogromne szpony błyskawicznie ja zabijajac. Wtedy laduje ze zdobycza lub przenosi się w spokojne miejsce, gdzie szarpie mięso pazurami i ostrymi jak brzytwa zębami.
Ciało smoków Zachodu, długie i kręte, o gladkich opływowych łuskach, pustym wewnatrz kosćcu, mocnych lecz lekkich i szerokich kosciach piersiowych z grzebieniem jako miejscem przyczepu potęrznych mięsni skrzydeł, przystosowane jest do lotu jak u ptaków. Jednak pewne braki struktury skrzydeł uniemożliwiaja (teoretycznie) lot.
Po pierwsze, ich skrzydła to zasadniczo wydłużone żebra połaczone błoniasta tkanka i ani kosci, ani blony nie sa (w teorii) dosc silne, by wytrymać potężne napięcia podczas uderzeń w locie. Po drugie powierzchnia skrzydła wynosi zwykle tylko 15m kwadratowych co - nawet przy maksymalnej dopuszczalnej sile uderzenia 120kg/m kwadratowy- pozwala dzwignać do gory tylko nosorożca, no może dorosłego hipopotama.
Zastępy rzeczywistych i niedoszłych pogromców smoków wypracowały przez wieki moic zaleceń dla chętnych nasladowców, zwykle zupełnie niewiarygodnych. Lepiej udokumentowana słabosć to podbrzusze, miękkie w przeciwieństwie do mocnej, prawie nie do przbicia skóry grzbietu.
Najstarsze znane przedstawienia smoka pochodza z wykopalisk z ery neolitu, z prowincji Liaoning w płn.-wsch, Chinah, datowanych na IV tysiaclecie p.n.e. Były to obiekty grobowe z łuskowatymi ogonami i ornamenty w formie smoka o swińskim pysku. W Bann, w płn.- zach. pakistanie, znaleziono kamienne pieczęci cylindryczne, zdobione wężowatymi smokami , z ok. 2000 roku p.n.e.
Smok pojawia się jako obrońca i strażnik w najstarszych mitach i legendach Srodkowego i Bliskiego Wschodu, gdzie był często chwytany i skłaniany do służby przez królów i bogów.
W Sredniwoieczu smoki występowały już w całej Europie. Ich rzezbione wizerunki zdobiły dzioby dugich łodzi wikingów a bogate opisy i ryciny pojawiły się w sredniowiecznych bestiariach. Wówczas to zabijanie smoków weszło w modę. Do najbieglejszych praktyków należał syryjski sw. Jerzy, uznany potem za patrona Anglii i Portugalii.
Tajemnicza zdolnosć ziania ogniem to najpotężniejsza broń smoka. Obserwatorzy odnotowuja rzekome emisje płomienia długosci 200m i temperaturze ponad 1000C. Wiele osób próbowało wyjasnić, jak do tego dochodzi. Prof. Heinz Diebtrich z Instytutu Kryptozoologii w Gotlingen w Niemczech zasugerował że smoki połykaja fosforyty, które ulegaja rozkładowi w kwasnym srodowisku układu pokarmowego, zapewne w specjalnym żoładku i uwalniaja lotny gaz, zapalajacy się w zetknięciu z powietrzem. Próby zbadania tego zjawiska i odtworzenia go w laboratorium okazały się trudne, a często niemożliwe
Post został pochwalony 0 razy |
|
